Puberteit is geen pretje, daar zijn we het met zijn allen wel over eens. Als ouder(s) zit je regelmatig met de handen in het haar. Maar voor de tiener zelf is het een grote tijd van onzekerheid. Nu heb je verschillende vormen van puberteit. Je hebt de pubers die zich af gaan zetten tegen alle vormen van gezag. De pubers die op zoek gaan naar bevestiging (helaas niet meer bij de ouders). En je hebt de puber die compleet in de knoop raakt met zichzelf. Ik was er een van het laatste hokje en mijn dochter lijkt ook die richting op te gaan.
Vanavond was het weer flink raak. En het begon om zoiets onbenulligs.. kledinggeld. Veel tieners willen juist kledinggeld. Moor niet, ze wilde absoluut niet weten hoeveel geld per maand ze ging krijgen. Dus toen ik het wel vertelde werd me dat echt niet in dank af genomen. En waarom? Ze wil niet ouder worden..
Na heel veel omwegen, vragen stellen en huilen (van haar kant) kwam eruit dat ze een probleem heeft met "tijd". Ze vindt het veel te snel gaan allemaal. Alle leraren beginnen nu al met de zin "bijna het eind van het jaar" - wat ik raar vind want we zitten toch pas echt op de helft. En ook ik maak me schuldig aan de zin "nu je wat ouder wordt zul je...". Ik kan me niet herinneren dat ik me op die leeftijd al zo bewust was van hoe snel de tijd nu eigenlijk ging. 30 jaar was ver ver weg... Moor vindt 30 jaar een korte tijd.
Ook de rest van de ontwikkeling blijft natuurlijk niet achter. En daar heeft ze enorme moeite mee. Waarom ben ik nou een meisje? Ik had beter een jongen kunnen zijn. "Tja meis, dat soort dingen gebeuren nu eenmaal" is het enige wat ik dan kan vertellen.
Ik probeer haar in te laten zien dat houding en positiviteit de moeilijkheden van het leven tot het minimum kunnen houden. Dat de slechte buien lang niet zo vaak voorkomen als het op dat moment lijkt. Want ze heeft ook echt wel stuiter dagen ertussen zitten. Dagen dat ze aan een stuk door kletst. Maar op het moment dat het donkere overheerst is daar niet meer bij te komen. Ik vertel ook dat ik haar gezond verstand vertrouw en dat een foutje best wel eens mag, maar dat ze moet blijven praten en vooral op haar innerlijke stem moet vertrouwen. "Ik wil niet verliefd worden, want ik ben bang dat ik op een fout persoon verliefd word".. tja wat doe je daaraan? Je leert je lessen, en die moet iedereen leren. Soms is je verstand sterker en is de innerlijke waarschuwing genoeg om je in te laten zien dat het niet oké is. Maar of je dat kan als verliefde puber?
Toch kreeg ik haar gelukkig wel weer aan het lachen toen ik concludeerde dat ze dus voor altijd bij mij wilde blijven wonen. Dan kan ze mijn luiers verschonen als ik bejaard ben, mijn steunkousen aantrekken, mijn gebit poetsen en mijn groenten, aardappelen en vlees prakken.... "eeeeeew!" ;)
Vanavond was het weer flink raak. En het begon om zoiets onbenulligs.. kledinggeld. Veel tieners willen juist kledinggeld. Moor niet, ze wilde absoluut niet weten hoeveel geld per maand ze ging krijgen. Dus toen ik het wel vertelde werd me dat echt niet in dank af genomen. En waarom? Ze wil niet ouder worden..
Na heel veel omwegen, vragen stellen en huilen (van haar kant) kwam eruit dat ze een probleem heeft met "tijd". Ze vindt het veel te snel gaan allemaal. Alle leraren beginnen nu al met de zin "bijna het eind van het jaar" - wat ik raar vind want we zitten toch pas echt op de helft. En ook ik maak me schuldig aan de zin "nu je wat ouder wordt zul je...". Ik kan me niet herinneren dat ik me op die leeftijd al zo bewust was van hoe snel de tijd nu eigenlijk ging. 30 jaar was ver ver weg... Moor vindt 30 jaar een korte tijd.
Ook de rest van de ontwikkeling blijft natuurlijk niet achter. En daar heeft ze enorme moeite mee. Waarom ben ik nou een meisje? Ik had beter een jongen kunnen zijn. "Tja meis, dat soort dingen gebeuren nu eenmaal" is het enige wat ik dan kan vertellen.
Ik probeer haar in te laten zien dat houding en positiviteit de moeilijkheden van het leven tot het minimum kunnen houden. Dat de slechte buien lang niet zo vaak voorkomen als het op dat moment lijkt. Want ze heeft ook echt wel stuiter dagen ertussen zitten. Dagen dat ze aan een stuk door kletst. Maar op het moment dat het donkere overheerst is daar niet meer bij te komen. Ik vertel ook dat ik haar gezond verstand vertrouw en dat een foutje best wel eens mag, maar dat ze moet blijven praten en vooral op haar innerlijke stem moet vertrouwen. "Ik wil niet verliefd worden, want ik ben bang dat ik op een fout persoon verliefd word".. tja wat doe je daaraan? Je leert je lessen, en die moet iedereen leren. Soms is je verstand sterker en is de innerlijke waarschuwing genoeg om je in te laten zien dat het niet oké is. Maar of je dat kan als verliefde puber?
Toch kreeg ik haar gelukkig wel weer aan het lachen toen ik concludeerde dat ze dus voor altijd bij mij wilde blijven wonen. Dan kan ze mijn luiers verschonen als ik bejaard ben, mijn steunkousen aantrekken, mijn gebit poetsen en mijn groenten, aardappelen en vlees prakken.... "eeeeeew!" ;)