"Behoefte? Ja absoluut! Maar des te meer motivatie om niet meer te roken" hoor ik mezelf tegen de apothekersassistente zeggen.. Op de terug weg kon ik er heel even niet meer opkomen hoe we nou op het "gestopt" onderwerp gekomen waren, omdat mijn hoofd zo bij die ene zin bleef hangen. Mijn aandacht zat meteen bij het "niet roken", vooral ook omdat er kerstdrukte was bij de apotheker en ik wel 15 wachtenden voor me had en me vervolgens meegedeeld werd dat mijn medicatie al onderweg met de bezorger was. Pakketje stond inderdaad netjes op me te wachten bij thuiskomst. Dat het al weg was vond ik niet zo erg, loopje is fijn, maar mijn brein trilt altijd even als ik een onvoorbereid antwoord krijg.
Op het moment van schrijven geeft mijn app aan dat ik 1250 sigaretten niet gerookt heb, 52 dagen en 2 uur rookvrij. Een sigaret rookt men in 7.5 minuut weg, dat betekent dat ik zo'n volle 6 dagen van mijn leven kwijt geweest zou zijn aan roken! Omgerekend is het 4 uur per dag die je aan je verslaving kwijt bent, en 4 uur per dag die je dan dus ineens over hebt. Zeker in het begin is dat enorm lastig. Nu valt dat stukje gelukkig al mee. Het is vooral 's avonds nog een dingetje, maar mijn drang naar de sigaret zelf is 's avonds minder groot dan overdag (dat was altijd al zo). Ik hoop met deze blog het bewustzijn nog iets te vergroten onder zowel de rokers als niet rokers. Het gaat me niet om het applaus (ook al is het wel echt nodig want zonder steun red bijna niemand het) en het gaat ook niet over hoe zielig de roker is (eerder sneu). Wel merk ik bij mezelf, ondanks de eerdere stopmomenten, een bewustwording die ik eerder nog niet had over roken en de verslaving. En ook in de maatschappij lijkt het kwartje een beetje te vallen[1]
De lichamelijke afkickverschijnselen en veranderingen zijn mooi in een rijtje op te sommen. Maar voorbeelden geven een veel duidelijker beeld voor de niet roker.
Dag 1 en 2
Het moment dat je besloten hebt te stoppen en die laatste sigaret uitmaakt begint meteen al de verslaving tegen je te schreeuwen. Sommigen hebben het zelfs al op het moment dat ze besluiten te stoppen. Nu is de mens sowieso al niet goed bestand tegen verandering, laat staan een waarvan je weet dat het enorm moeilijk gaat worden en er niet echt een eindstreep is. Maar op dat moment zit de goede moed erin en ga je ervoor! Alle uren worden geteld, je kan jezelf niet meer tot rust manen, ijsberend loop je heen en weer tussen rookplek en huiskamer. Ondertussen doet de verslavingsstem een schepje erboven op "je kan het niet zonder mij, gaat je niet lukken, waarom zou je eigenlijk.. "
De meeste gaan eigenlijk meteen na de eerste uren al weer het schip in, want die stem is zo verschrikkelijk hardnekkig, die kan echt alles ombuigen tot logica.
Dag 3
Op dag 3 is het alsof er een olifant op je borstkas zit, je bijna tegen een paniekaanval aanzit, en de stem gilt gewoon door.. maar op dag 3 is ook ineens de dag dat je alles beter proeft en beter ruikt. Het is wel relatief, want (gelukkig) past het brein het zo aan dat het na dag 7 een normaal niveau bereikt en smaakt eigenlijk alles weer gewoon hetzelfde (denk je!). Daarnaast barstte ik sinds die dag van de energie, ik stuiterde echt van de muren omdat ik zo trots was op mezelf en ik zoveel meer zuurstof kreeg dan voorheen.
De rest van de 1e week
Wordt je heen en weer geslingerd tussen euforie en beginnende twijfels. Twijfels die duidelijk komen van de verslaving en niet van je-eigen-wil. Verslaving kan namelijk hard gillen maar het kan zich ook vermommen in een zorgdragend kostuum "maar ontspannen.. dat kan je niet zonder mij. Dat vond je toch zo fijn? Even lekker op jezelf". Ook word je constant op de gewoonte gedrukt met je neus. Bellen? Even si.. Net gegeten even.. net wakker... stress.. moeilijk.. verdriet.. boosheid... alles werd opgelost met het roken. Het herprogrammeren is begonnen, je zult door alle emoties heen moeten om er aan de andere kant weer uit te komen en te zien dat het wel prima kan zonder die sigaret.
Week 2
Is een vrij rustige week, het staartje van week 1 is het verwerken en het begin van week 3 voel je al een beetje aankomen. Het gebrek aan nachtrust begint ineens parten te spelen, je darmen vinden het ook allemaal niet meer zo prettig, maar hoezee! Alles beter dan week 1!! De euforie en blijdschap pakt het over en je kan de verslavingsstem relativeren naar een temper tantrum die woest probeert zijn zin te krijgen. Soms laat je jezelf meeslepen en kan deze chagrijnige bui overstromen naar een achterloze voorbijganger die precies op het verkeerde moment op de verkeerde plek stond. Waarna excuses en ik ben gestopt vaak genoeg zijn om het weer goed te maken. In week 2 waagde ik het ook om even een stukje te rennen, en toen kwam ik er achter wat het was om geen conditie te hebben. Verschil met roken zonder conditie en gewoon geen conditie is al enorm groot. Met roken dan ben je binnen no time bezig met je longen die op slot lijken te raken en je gewoon geen enkele hap zuurstof meer binnen kan krijgen. Zonder.. je benen zeggen gewoon klaar.. en dat is toch een stuk fijner dan longen die er een rem op gooien. Ook heb je ineens weer een octaaf aan stembereik erbij, en klinkt je spreekstem ineens helder en hoger.
Week 3
Ogen inmiddels op stokjes want slapen ho maar, en als je dan slaapt dan droom je alleen nog maar over roken (of in mijn geval niet roken, want ik heb wat afgepreekt in mijn dromen tegen bekenden die ineens allemaal in mijn huis gingen roken). Maar je huid en haar knappen zienderogen op! Over ogen gesproken, die gingen in week drie ineens keihard achteruit. Dat was wel even een zorgelijk puntje, maar ook dat heeft zich weer hersteld. In de derde week begint ook de bewustwording van het toenemende snacktrack. Op het forum was B&J en chocolade enorm favoriet. De lever is zich namelijk ook opnieuw aan het instellen, want iedere keer als je trek had, stak je een sigaret op.. dus nu maakt de lever insuline aan en dat moet beantwoord worden met koolhydraten. Dus het is niet wat ze dachten een verplaatsing van het probleem, maar het heeft ook een daadwerkelijke oorzaak.
Eind van week 3 komt ook de mentale verslaving ineens keihard terug. Waarschijnlijk in combinatie met chronisch slaaptekort en alle heftige emotionele momenten die een roker weg rookt en nu gewoon steeds door moet maken geeft de verslaving voedingsbodem om eens even lekker te gaan stoken.
De weken daarna is het vooral een kwestie van doorzettingsvermogen, niet toegeven, je motivatie helder blijven zien en alert blijven op de moeilijke momenten. Want ze worden dan wel minder, maar echt makkelijk wordt het er niet op. Vooral ook omdat alle grote veranderingen van de eerste weken genormaliseerd worden en dus de verslaving tegen je zegt "zie je wel er is niets veranderd". En vooral trots blijven! Ook al is dat wel lastiger want de steun om je heen normaliseert ook (wat natuurlijk logisch is, zo hoort het ook te gaan) en daar is een verslaving op gemaakt.. die grijpen dat soort momenten aan om voet in aarde te krijgen ("Bij mij krijg je altijd steun, ik ben je vriend!"). Of zoals eergisteren toen ik helemaal niets voor elkaar leek te krijgen en dan de verslaving ineens als boosheid te voor schijn komt "Pfff echt hè! Voor wie doe ik het eigenlijk!! Zak er allemaal maar in! Ik ga weer roken!"
Gelukkig zijn er ook meetbare effecten zoals hartslag en bloeddruk, die bij mij resp. 10 slagen per minuut omlaag zijn gegaan, bovendruk eindelijk eens netjes tegen het gemiddelde zit ipv te laag en de onderdruk perfect gelijk is gebleven. Ook zijn de slaapproblemen aan het verminderen, en de darmen komen langzaam tot rust. Ook mijn stuiteren is weer in goede banen te leiden (fijn voor de omgeving vooral).
Ik heb nog geen eindconclusie want ik ben nog lang niet bij de ... er is geen eindstreep.. en dat is wat ook heel veel rokers weer laat terugvallen. Vooral in het begin voelt het alsof je iets moet verslaan, maar die verslaving is vrij hardnekkig en venijnig. Je ziet ook veel vragen als "ik ben 2 maanden gestopt waarom wordt het niet beter?" en dan bij navraag blijkt iemand al 40 jaar gerookt te hebben. Nee, dat los je niet 1 2 3 op. En daar schort het naar mijn mening in de voorlichting. Je hebt een lange adem, geduld en motivatie nodig voor een verslaving als roken. Als je het voorlichtingsfilmpje van radar extra bekijkt, dan gaat het vooral over de korte termijn voordelen (en een aantal wat langere), maar omdat die veranderingen zo snel normaliseren gaat dat "wow ik ben gestopt!" gevoel dus ook vrij rap weer weg. Motivatie is iets lastig om te blijven onderhouden. Vandaar ook dit stukje tekst. Want ik wil gemotiveerd blijven, al duurt het mijn hele leven, en worden mensen kriegel van me. Ik stel me niet in op een einddoel, de verslaving nooit echt uit mijn systeem weggevaagd zijn. Natuurlijk is mijn grote hoop dat ik op een dag denk "Hoe lang ben ik eigenlijk gestopt" maar dat zit er echt voorlopig nog niet in. En dat vind ik ook prima :)
1. Uitzending: Radar Extra: Waar rook is: de macht van de tabaksindustrie deel 1 en deel 2
Op het moment van schrijven geeft mijn app aan dat ik 1250 sigaretten niet gerookt heb, 52 dagen en 2 uur rookvrij. Een sigaret rookt men in 7.5 minuut weg, dat betekent dat ik zo'n volle 6 dagen van mijn leven kwijt geweest zou zijn aan roken! Omgerekend is het 4 uur per dag die je aan je verslaving kwijt bent, en 4 uur per dag die je dan dus ineens over hebt. Zeker in het begin is dat enorm lastig. Nu valt dat stukje gelukkig al mee. Het is vooral 's avonds nog een dingetje, maar mijn drang naar de sigaret zelf is 's avonds minder groot dan overdag (dat was altijd al zo). Ik hoop met deze blog het bewustzijn nog iets te vergroten onder zowel de rokers als niet rokers. Het gaat me niet om het applaus (ook al is het wel echt nodig want zonder steun red bijna niemand het) en het gaat ook niet over hoe zielig de roker is (eerder sneu). Wel merk ik bij mezelf, ondanks de eerdere stopmomenten, een bewustwording die ik eerder nog niet had over roken en de verslaving. En ook in de maatschappij lijkt het kwartje een beetje te vallen[1]
De lichamelijke afkickverschijnselen en veranderingen zijn mooi in een rijtje op te sommen. Maar voorbeelden geven een veel duidelijker beeld voor de niet roker.
Dag 1 en 2
Het moment dat je besloten hebt te stoppen en die laatste sigaret uitmaakt begint meteen al de verslaving tegen je te schreeuwen. Sommigen hebben het zelfs al op het moment dat ze besluiten te stoppen. Nu is de mens sowieso al niet goed bestand tegen verandering, laat staan een waarvan je weet dat het enorm moeilijk gaat worden en er niet echt een eindstreep is. Maar op dat moment zit de goede moed erin en ga je ervoor! Alle uren worden geteld, je kan jezelf niet meer tot rust manen, ijsberend loop je heen en weer tussen rookplek en huiskamer. Ondertussen doet de verslavingsstem een schepje erboven op "je kan het niet zonder mij, gaat je niet lukken, waarom zou je eigenlijk.. "
De meeste gaan eigenlijk meteen na de eerste uren al weer het schip in, want die stem is zo verschrikkelijk hardnekkig, die kan echt alles ombuigen tot logica.
Dag 3
Op dag 3 is het alsof er een olifant op je borstkas zit, je bijna tegen een paniekaanval aanzit, en de stem gilt gewoon door.. maar op dag 3 is ook ineens de dag dat je alles beter proeft en beter ruikt. Het is wel relatief, want (gelukkig) past het brein het zo aan dat het na dag 7 een normaal niveau bereikt en smaakt eigenlijk alles weer gewoon hetzelfde (denk je!). Daarnaast barstte ik sinds die dag van de energie, ik stuiterde echt van de muren omdat ik zo trots was op mezelf en ik zoveel meer zuurstof kreeg dan voorheen.
De rest van de 1e week
Wordt je heen en weer geslingerd tussen euforie en beginnende twijfels. Twijfels die duidelijk komen van de verslaving en niet van je-eigen-wil. Verslaving kan namelijk hard gillen maar het kan zich ook vermommen in een zorgdragend kostuum "maar ontspannen.. dat kan je niet zonder mij. Dat vond je toch zo fijn? Even lekker op jezelf". Ook word je constant op de gewoonte gedrukt met je neus. Bellen? Even si.. Net gegeten even.. net wakker... stress.. moeilijk.. verdriet.. boosheid... alles werd opgelost met het roken. Het herprogrammeren is begonnen, je zult door alle emoties heen moeten om er aan de andere kant weer uit te komen en te zien dat het wel prima kan zonder die sigaret.
Week 2
Is een vrij rustige week, het staartje van week 1 is het verwerken en het begin van week 3 voel je al een beetje aankomen. Het gebrek aan nachtrust begint ineens parten te spelen, je darmen vinden het ook allemaal niet meer zo prettig, maar hoezee! Alles beter dan week 1!! De euforie en blijdschap pakt het over en je kan de verslavingsstem relativeren naar een temper tantrum die woest probeert zijn zin te krijgen. Soms laat je jezelf meeslepen en kan deze chagrijnige bui overstromen naar een achterloze voorbijganger die precies op het verkeerde moment op de verkeerde plek stond. Waarna excuses en ik ben gestopt vaak genoeg zijn om het weer goed te maken. In week 2 waagde ik het ook om even een stukje te rennen, en toen kwam ik er achter wat het was om geen conditie te hebben. Verschil met roken zonder conditie en gewoon geen conditie is al enorm groot. Met roken dan ben je binnen no time bezig met je longen die op slot lijken te raken en je gewoon geen enkele hap zuurstof meer binnen kan krijgen. Zonder.. je benen zeggen gewoon klaar.. en dat is toch een stuk fijner dan longen die er een rem op gooien. Ook heb je ineens weer een octaaf aan stembereik erbij, en klinkt je spreekstem ineens helder en hoger.
Week 3
Ogen inmiddels op stokjes want slapen ho maar, en als je dan slaapt dan droom je alleen nog maar over roken (of in mijn geval niet roken, want ik heb wat afgepreekt in mijn dromen tegen bekenden die ineens allemaal in mijn huis gingen roken). Maar je huid en haar knappen zienderogen op! Over ogen gesproken, die gingen in week drie ineens keihard achteruit. Dat was wel even een zorgelijk puntje, maar ook dat heeft zich weer hersteld. In de derde week begint ook de bewustwording van het toenemende snacktrack. Op het forum was B&J en chocolade enorm favoriet. De lever is zich namelijk ook opnieuw aan het instellen, want iedere keer als je trek had, stak je een sigaret op.. dus nu maakt de lever insuline aan en dat moet beantwoord worden met koolhydraten. Dus het is niet wat ze dachten een verplaatsing van het probleem, maar het heeft ook een daadwerkelijke oorzaak.
Eind van week 3 komt ook de mentale verslaving ineens keihard terug. Waarschijnlijk in combinatie met chronisch slaaptekort en alle heftige emotionele momenten die een roker weg rookt en nu gewoon steeds door moet maken geeft de verslaving voedingsbodem om eens even lekker te gaan stoken.
De weken daarna is het vooral een kwestie van doorzettingsvermogen, niet toegeven, je motivatie helder blijven zien en alert blijven op de moeilijke momenten. Want ze worden dan wel minder, maar echt makkelijk wordt het er niet op. Vooral ook omdat alle grote veranderingen van de eerste weken genormaliseerd worden en dus de verslaving tegen je zegt "zie je wel er is niets veranderd". En vooral trots blijven! Ook al is dat wel lastiger want de steun om je heen normaliseert ook (wat natuurlijk logisch is, zo hoort het ook te gaan) en daar is een verslaving op gemaakt.. die grijpen dat soort momenten aan om voet in aarde te krijgen ("Bij mij krijg je altijd steun, ik ben je vriend!"). Of zoals eergisteren toen ik helemaal niets voor elkaar leek te krijgen en dan de verslaving ineens als boosheid te voor schijn komt "Pfff echt hè! Voor wie doe ik het eigenlijk!! Zak er allemaal maar in! Ik ga weer roken!"
Gelukkig zijn er ook meetbare effecten zoals hartslag en bloeddruk, die bij mij resp. 10 slagen per minuut omlaag zijn gegaan, bovendruk eindelijk eens netjes tegen het gemiddelde zit ipv te laag en de onderdruk perfect gelijk is gebleven. Ook zijn de slaapproblemen aan het verminderen, en de darmen komen langzaam tot rust. Ook mijn stuiteren is weer in goede banen te leiden (fijn voor de omgeving vooral).
Ik heb nog geen eindconclusie want ik ben nog lang niet bij de ... er is geen eindstreep.. en dat is wat ook heel veel rokers weer laat terugvallen. Vooral in het begin voelt het alsof je iets moet verslaan, maar die verslaving is vrij hardnekkig en venijnig. Je ziet ook veel vragen als "ik ben 2 maanden gestopt waarom wordt het niet beter?" en dan bij navraag blijkt iemand al 40 jaar gerookt te hebben. Nee, dat los je niet 1 2 3 op. En daar schort het naar mijn mening in de voorlichting. Je hebt een lange adem, geduld en motivatie nodig voor een verslaving als roken. Als je het voorlichtingsfilmpje van radar extra bekijkt, dan gaat het vooral over de korte termijn voordelen (en een aantal wat langere), maar omdat die veranderingen zo snel normaliseren gaat dat "wow ik ben gestopt!" gevoel dus ook vrij rap weer weg. Motivatie is iets lastig om te blijven onderhouden. Vandaar ook dit stukje tekst. Want ik wil gemotiveerd blijven, al duurt het mijn hele leven, en worden mensen kriegel van me. Ik stel me niet in op een einddoel, de verslaving nooit echt uit mijn systeem weggevaagd zijn. Natuurlijk is mijn grote hoop dat ik op een dag denk "Hoe lang ben ik eigenlijk gestopt" maar dat zit er echt voorlopig nog niet in. En dat vind ik ook prima :)
1. Uitzending: Radar Extra: Waar rook is: de macht van de tabaksindustrie deel 1 en deel 2
Nog meer feitjes weten?
AD - 1 op de 4 zware rokers overlijdt voor zijn pensioen
Heb je als (ex-)ex-roker aanvullingen en ervaringen laat ze vooral achter in het commentaarvak hierbij. Meer informatie is altijd beter!