Iets later dan in eerste instantie gepland en op een heel ander tijdstip dan gewend. Dan toch, de langverwachte blog! Eindelijk in de rijmelarij sfeer, sint is net weg... mijn timing is weer eens geweldig!
Ik ben mijn leven bij elkaar aan het rapen, en dat klinkt alsof je uit een positie komt waarbij het in elkaar gestort is, maar in mijn geval is het dat ik meer en meer besef dat het geen aparte puzzeltjes waren maar een grote legpuzzel.
-Wat een beeldspraak zo op de vroege ochtend, doe eens even niet-
Het begon allemaal op een mooi besneeuwde dag in december (het lijkt wel een sprookje, maar zo begon het echt :)). Mijn dochter werd 16 en mijn gedachten gingen vol weemoed (eindelijk weet ik wat het betekent!) terug naar eerst. Naar een forum waar ik zat en heel wat maanden lief en leed deelde over die dikke buik, obstipatie en natuurlijk dat wezentje wat groeide (dat was raar.. echt.. raar.. maar wel erg gaaf). Zo kreeg ik ineens het plan om eens te gaan zoeken of ik nog ergens met de anderen in contact kon komen. En jawel mijn schreeuw in een ooit aangemaakte yahoogroup leverde een antwoord op. Gewoon heel toevallig keek iemand er naar.. -kan mezelf ook niet afmelden trouwens, kan echt niet meer inloggen... dus ik ben voor eeuwig lid van een yahoogroup..-. En toen was het een kwestie van facebook, even snel contacten uitwisselen en voila, daar waren de meiden weer *zwaait "hallo dames!!!"*
Weer terug naar het heden had ik in oktober weer eens de moed bij elkaar geraapt om mijn rookverslaving aan te pakken. En dit keer goed, in lezen, onderzoek doen, hulpmiddelen zoeken en medestanders zoeken. En die vond ik dan op een stoppersforum. Enthousiast begon ik te spammen in mijn Novemberclub *zwaait, hai (s)Toppers!!* En enthousiast deden de Novemberstoppers mee. Het is een succesvolle groep, want zelfs de dappere dame die voor het eerst stopte maar de verslaving grip op haar kreeg blijft in onze "bus" om zich voor te bereiden op weg naar een rookvrij leven. Want we zijn maar wat trots op haar dat ze na (hoeveel? 27?) veel jaar roken toch ruim een maand cold turkey gestopt is geweest! Even oefenen voor in het echt kan geen kwaad :). Iedere ochtend vieren we daar feestjes voor ons, juichen we als er weer een junky-effect-moment voorbij is, ratelen en stuiteren we als de energie ons uit de oren stroomt en gaan we tekeer als de wereld ons frustreert (deels afkick, deels gewoon echt). En zo zit ik nu op week 7 en voel ik me helemaal gelukkig!
Op dat forum realiseerde ik me ook hoe erg ik een ander forum miste.. een actief forum vol met vrouwen/dames die dezelfde diagnose hebben als ik, waar ik best een tijd na mijn diagnose mijn thuis had gemaakt. Alleen door crisis(sen) en verhuizing is er iets niet helemaal doorgekomen want ik ben nooit meer de drempel terug over gegaan. Ik merkte steeds meer dat ik de behoefte kreeg mijn autspattingen te delen met personen die "bijna hetzelfde" meemaakte, of iig in het juiste perspectief konden zetten. En daarbij miste ik toch ook wel een aantal lieve personen die mijn leven waardevol en inzichtelijk hadden gemaakt. Dus ik logde in.. herstel- maakte een nieuw account aan (ik was te lang niet niet geweest :P) en "kwam thuis". *zwaait ook naar de leden van dat forum*. Ik stuiter de laatste dagen van blijdschap. Want ik ben zo blij dat ik de drempels over ben gegaan.
En nu ga ik even mijn dagelijkse routine opstarten.. het feesttabel op het stoppen forum :) Oh en ontbijten!!