Als boodschappend-winkelende-Nederlander heb je een keuze: Doe ik de boodschappen in een keer, of ga ik meerdere malen naar de boodschappenwinkel. Ik deed al tijden mijn boodschappen meerdere malen door de weeks en dan op de rustige uurtjes tussen 5-7. Dit heeft een aantal nadelen, het is bewezen duurder maar ook stond ik 9 van de 10 keer in de file op de A13/Kruithuisweg. Ik woon namelijk OP het knelpunt. :P
Dus besloot ik dat het handiger was om 1 keer in de week boodschappen te doen. En dan op zaterdag want dat was handig. Ik moet Morrigun toch afzetten in Maassluis bij het Koningshof, en daar zit een heel centrum met deze winkels.
Dit doe ik nu dus al 4 weken. De eerste week kwam ik maar met een kwart van mijn boodschappen thuis. Dat komt omdat ik het op een gegeven moment benauwd krijg. De piepjes van de kassa en de zelf-scan apparaten echoen in mijn hoofd, het ratelen van de wieltjes van de winkelkarretjes dreunen tot in mijn kiezen door, de oeverloze gesprekken van mijn medewinkelaars dringen tot me door en dan begin ik maar niet over de lichtfrequenties, kleuren en felheid van verschillende winkels of de temperatuur waarmee je overspoelt wordt. Dit alles maakt een uurtje winkelen voor mij alsof ik 3 dagen in Eurodisney heb rondgelopen. Gelukkig zat ik in week drie al op drie kwart van mijn boodschappen.
Omdat alles bij mij overdacht, doorgedacht, voorgedacht is heb ik ook hier een plan voor op gesteld. Misschien heb ik het al een keer laten vallen maar het gaat goed met me :) Dus ook hier een plan voor (her)socialisatie.
A) Ontbijt voor het boodschappen doen
B) Neem je tijd
C) Praten/*en nog iets wat ik niet meer weet omdat mijn eerste stuk tekst in cyberspace verdween*
D) Belonen mag
A behoeft geen uitleg dus gaan we meteen door naar B. Het klinkt haast tegenstrijdig om als je je opgejaagd voelt juist jezelf te dwingen om langer te blijven. Vooral omdat ik me als een prooidier voel in zo'n winkel. De benauwdheid komt opzetten, het gevoel ik moet weg-weg-weg, ik kan niet meer ademhalen, help, *bonk* hoofdpijn, HELP!
Zodra de benauwdheid komt moet ik pas op de plaats maken, een rustig plekje opzoeken *gek genoeg altijd de gang van de sauzen en de soepen.. daar is nooit iemand!* en desnoods verpakkingen gaan lezen en me verbazen over hoe men het presteert werkelijk overal suiker aan toe te voegen, om maar even bij een actueel onderwerp te blijven.
Dan volgt iets wat voor mij persoonlijk helpt. Het is een beetje een self-fulfilling prophecy (zichzelf waarmakende voorspelling), actie= -reactie. Als ik me rot voel en daaruit ook mijn reacties laat komen dan zullen de mensen die op mij reageren ook niet fijn zijn. Mijn eindconclusie is dan "zie je wel, rot wereld! Rot zaterdag! Rot winkel!" Terwijl als ik lief, beleefd, behulpzaam en op mijn manier ook nog een beetje grappig probeer te zijn pakt dat compleet anders uit.
Deze week waren mijn tassen dus echt vol, dus ik moest een "klein" beetje proppen met de woorden "dat.. past...best". Een man zag dit (ik zag hem dus niet) en begon te lachen "Dat zag ik!" waarop ik antwoordde "Oh oops, tja.. eh nou ik hoop niet dat meer mensen het gezien hebben... schaam me diep!"
Hij moest er hartelijk om lachen. En dat doet me goed.
Zelfs toen ik met 4 mede zelf-scanners bij de "snelle" kassa moest wachten. Allemaal hadden we hetzelfde probleem, namelijk onze leeftijd moest geverifieerd worden voor die ene fles wijn. 3 stellen die de 60 al lang en breed waren gepasseerd.. en ik bijna 40 :P
Dan komen we op D.. belonen, ja ik mag best een broodje kipkroket na alle hectiek! ;)
Dus besloot ik dat het handiger was om 1 keer in de week boodschappen te doen. En dan op zaterdag want dat was handig. Ik moet Morrigun toch afzetten in Maassluis bij het Koningshof, en daar zit een heel centrum met deze winkels.
Dit doe ik nu dus al 4 weken. De eerste week kwam ik maar met een kwart van mijn boodschappen thuis. Dat komt omdat ik het op een gegeven moment benauwd krijg. De piepjes van de kassa en de zelf-scan apparaten echoen in mijn hoofd, het ratelen van de wieltjes van de winkelkarretjes dreunen tot in mijn kiezen door, de oeverloze gesprekken van mijn medewinkelaars dringen tot me door en dan begin ik maar niet over de lichtfrequenties, kleuren en felheid van verschillende winkels of de temperatuur waarmee je overspoelt wordt. Dit alles maakt een uurtje winkelen voor mij alsof ik 3 dagen in Eurodisney heb rondgelopen. Gelukkig zat ik in week drie al op drie kwart van mijn boodschappen.
Omdat alles bij mij overdacht, doorgedacht, voorgedacht is heb ik ook hier een plan voor op gesteld. Misschien heb ik het al een keer laten vallen maar het gaat goed met me :) Dus ook hier een plan voor (her)socialisatie.
A) Ontbijt voor het boodschappen doen
B) Neem je tijd
C) Praten/*en nog iets wat ik niet meer weet omdat mijn eerste stuk tekst in cyberspace verdween*
D) Belonen mag
A behoeft geen uitleg dus gaan we meteen door naar B. Het klinkt haast tegenstrijdig om als je je opgejaagd voelt juist jezelf te dwingen om langer te blijven. Vooral omdat ik me als een prooidier voel in zo'n winkel. De benauwdheid komt opzetten, het gevoel ik moet weg-weg-weg, ik kan niet meer ademhalen, help, *bonk* hoofdpijn, HELP!
Zodra de benauwdheid komt moet ik pas op de plaats maken, een rustig plekje opzoeken *gek genoeg altijd de gang van de sauzen en de soepen.. daar is nooit iemand!* en desnoods verpakkingen gaan lezen en me verbazen over hoe men het presteert werkelijk overal suiker aan toe te voegen, om maar even bij een actueel onderwerp te blijven.
Dan volgt iets wat voor mij persoonlijk helpt. Het is een beetje een self-fulfilling prophecy (zichzelf waarmakende voorspelling), actie= -reactie. Als ik me rot voel en daaruit ook mijn reacties laat komen dan zullen de mensen die op mij reageren ook niet fijn zijn. Mijn eindconclusie is dan "zie je wel, rot wereld! Rot zaterdag! Rot winkel!" Terwijl als ik lief, beleefd, behulpzaam en op mijn manier ook nog een beetje grappig probeer te zijn pakt dat compleet anders uit.
Deze week waren mijn tassen dus echt vol, dus ik moest een "klein" beetje proppen met de woorden "dat.. past...best". Een man zag dit (ik zag hem dus niet) en begon te lachen "Dat zag ik!" waarop ik antwoordde "Oh oops, tja.. eh nou ik hoop niet dat meer mensen het gezien hebben... schaam me diep!"
Hij moest er hartelijk om lachen. En dat doet me goed.
Zelfs toen ik met 4 mede zelf-scanners bij de "snelle" kassa moest wachten. Allemaal hadden we hetzelfde probleem, namelijk onze leeftijd moest geverifieerd worden voor die ene fles wijn. 3 stellen die de 60 al lang en breed waren gepasseerd.. en ik bijna 40 :P
Dan komen we op D.. belonen, ja ik mag best een broodje kipkroket na alle hectiek! ;)