Tik tik tik... delete...
..
*denkt*
Tik tik tik...
*denkt*
en delete...
Nou als dat geen mooi intro is voor mijn huidige mentale staat dan weet ik het ook niet meer. De zon doet buiten echt volop zijn best, maar het kan me nu even niet pakken. De vrolijkheid komt in vlagen, maar eigenlijk wil ik even helemaal niets. Ja heel veel met mijn dochter en mijn hondjes bezig zijn - dat wel. Mijn huis is opgeruimder dan ooit, de vloeren zijn gedweild en morgen ga ik voor het eerst sinds een jaar - okay kunnen er ook twee zijn - mijn ramen weer eens zemen.
Mijn gewicht daalt weer, ik zie het er af vliegen, en hoeveel ik ook eet na een uur barst ik weer van de honger. En ik ben moe - zo verschrikkelijk moe - maar ik wil niet slapen... ik zit liever 3 uur doelloos spelletjes te spelen en series te kijken dan dat ik even wat uurtjes pak. Dat was altijd al een beetje een probleem, vooral 's nachts, maar nu wil ik ook overdag niet meer slapen. Ik pieker en denk, denk voor en denk na, waar was dat perfecte plan nou? Beland ik nu weer in een depressie? Zit er echt iets niet helemaal goed in mijn brein? - of is het gewoon even de tijdelijke stress die het hele gedoe hier thuis met zich meebrengt.
Het autisme dingetje komt dan ook weer om de hoek kijken, soms zit ik nog steeds in de ontkenning: "Ik autist? Echt niet! Ik ben hartstikke sociaal!" Totdat er een gevoelige snaar wordt geraakt en ik compleet uit mijn dak ga bij een van mijn beste vriendinnen, of er iets verteld wordt waarvan ik de strekking echt helemaal verkeerd uitleg naar mezelf (en het verhaal als een leugen bestempel). Of het feit dat ik 12 nieuwe berichten in mijn inbox heb van mensen die willen weten hoe het met me gaat en ik niet wil liegen maar ook geen "zin" heb om te zeggen "nee sorry - het lukt me gewoon niet meer - geef me de tijd en het komt vast wel goed - maar ik zit even in de put". En hoe langer het duurt voordat ik antwoord geef, hoe enger het is om de waarheid te vertellen. Het voelt als opgeven.. en toch zou ik het liefst gewoon met alles zo stoppen. Dat deed ik ooit ook.
Dan had ik een baan, super lieve collega's, ik had het ontzettend naar mijn zin, werd overladen met complimenten en dan ineens was het op en werd ik zelfs panisch als ik aan het werk dacht. Kreeg dan vervolgens problemen met mijn collega's, want tja het verschil van de perfecte werknemer/collega en een kluns die alles vergeet is nogal groot. En kwam ook het stukje menselijke interactie om de hoek kijken, ze leren je beter kennen en ik die mensen niet. Dus ik maakte dan ook heel wat inschattingsfouten met wat wel en niet gewenst was. Mensen observeren en analyseren daar ben ik een ster in, maar als het om het samenspel van het dagelijks leven gaat - dat is nog een groot probleem. Dat vereist namelijk intuitie op sociaal vlak, iets kunnen aanvoelen. En vaak voel ik wel iets, maar ik interpreteer dat dan helemaal verkeerd waardoor de reactie op die persoon dus compleet uit zijn verband getrokken is. Bijv. iemand die hoofdpijn heeft zie ik aan voor iemand die boos op mij is - en ik reageer dus ook vanuit het gevoel dat me onrecht wordt aangedaan, want die persoon is onterecht boos op me en binnen no time loopt het compleet spaak.
En zelfs als ik dus iets voor een hobby doe loop ik tegen hetzelfde probleem op. Ik heb even heel hard vakantie nodig, maar hoe leg ik dit uit... waar ben ik bang voor? Dat mensen me niet begrijpen? Achter me rug om zeggen "zie je wel"? Dat mensen me niet meer aardig vinden(?)... wat in natuurlijk gewoon onzin is, want als ik over mijn grenzen heen moet gaan om aardig gevonden te worden is het een relatie al niet meer waard.
Misschien zit de angst niet eens in wat een ander ervan vindt, maar toch eerder in wat ik ervan vind. Ik raak het vertrouwen in mezelf kwijt, ik wil niet toegeven dat iets niet lukt, dat ik het gewoon niet red. Dus ik 'negeer' de berichtjes en schrijf een blog. Dat scheelt me een hele hoop uitleg werk :P
..
*denkt*
Tik tik tik...
*denkt*
en delete...
Nou als dat geen mooi intro is voor mijn huidige mentale staat dan weet ik het ook niet meer. De zon doet buiten echt volop zijn best, maar het kan me nu even niet pakken. De vrolijkheid komt in vlagen, maar eigenlijk wil ik even helemaal niets. Ja heel veel met mijn dochter en mijn hondjes bezig zijn - dat wel. Mijn huis is opgeruimder dan ooit, de vloeren zijn gedweild en morgen ga ik voor het eerst sinds een jaar - okay kunnen er ook twee zijn - mijn ramen weer eens zemen.
Mijn gewicht daalt weer, ik zie het er af vliegen, en hoeveel ik ook eet na een uur barst ik weer van de honger. En ik ben moe - zo verschrikkelijk moe - maar ik wil niet slapen... ik zit liever 3 uur doelloos spelletjes te spelen en series te kijken dan dat ik even wat uurtjes pak. Dat was altijd al een beetje een probleem, vooral 's nachts, maar nu wil ik ook overdag niet meer slapen. Ik pieker en denk, denk voor en denk na, waar was dat perfecte plan nou? Beland ik nu weer in een depressie? Zit er echt iets niet helemaal goed in mijn brein? - of is het gewoon even de tijdelijke stress die het hele gedoe hier thuis met zich meebrengt.
Het autisme dingetje komt dan ook weer om de hoek kijken, soms zit ik nog steeds in de ontkenning: "Ik autist? Echt niet! Ik ben hartstikke sociaal!" Totdat er een gevoelige snaar wordt geraakt en ik compleet uit mijn dak ga bij een van mijn beste vriendinnen, of er iets verteld wordt waarvan ik de strekking echt helemaal verkeerd uitleg naar mezelf (en het verhaal als een leugen bestempel). Of het feit dat ik 12 nieuwe berichten in mijn inbox heb van mensen die willen weten hoe het met me gaat en ik niet wil liegen maar ook geen "zin" heb om te zeggen "nee sorry - het lukt me gewoon niet meer - geef me de tijd en het komt vast wel goed - maar ik zit even in de put". En hoe langer het duurt voordat ik antwoord geef, hoe enger het is om de waarheid te vertellen. Het voelt als opgeven.. en toch zou ik het liefst gewoon met alles zo stoppen. Dat deed ik ooit ook.
Dan had ik een baan, super lieve collega's, ik had het ontzettend naar mijn zin, werd overladen met complimenten en dan ineens was het op en werd ik zelfs panisch als ik aan het werk dacht. Kreeg dan vervolgens problemen met mijn collega's, want tja het verschil van de perfecte werknemer/collega en een kluns die alles vergeet is nogal groot. En kwam ook het stukje menselijke interactie om de hoek kijken, ze leren je beter kennen en ik die mensen niet. Dus ik maakte dan ook heel wat inschattingsfouten met wat wel en niet gewenst was. Mensen observeren en analyseren daar ben ik een ster in, maar als het om het samenspel van het dagelijks leven gaat - dat is nog een groot probleem. Dat vereist namelijk intuitie op sociaal vlak, iets kunnen aanvoelen. En vaak voel ik wel iets, maar ik interpreteer dat dan helemaal verkeerd waardoor de reactie op die persoon dus compleet uit zijn verband getrokken is. Bijv. iemand die hoofdpijn heeft zie ik aan voor iemand die boos op mij is - en ik reageer dus ook vanuit het gevoel dat me onrecht wordt aangedaan, want die persoon is onterecht boos op me en binnen no time loopt het compleet spaak.
En zelfs als ik dus iets voor een hobby doe loop ik tegen hetzelfde probleem op. Ik heb even heel hard vakantie nodig, maar hoe leg ik dit uit... waar ben ik bang voor? Dat mensen me niet begrijpen? Achter me rug om zeggen "zie je wel"? Dat mensen me niet meer aardig vinden(?)... wat in natuurlijk gewoon onzin is, want als ik over mijn grenzen heen moet gaan om aardig gevonden te worden is het een relatie al niet meer waard.
Misschien zit de angst niet eens in wat een ander ervan vindt, maar toch eerder in wat ik ervan vind. Ik raak het vertrouwen in mezelf kwijt, ik wil niet toegeven dat iets niet lukt, dat ik het gewoon niet red. Dus ik 'negeer' de berichtjes en schrijf een blog. Dat scheelt me een hele hoop uitleg werk :P