Het ging niet meer, situatie niet langer houdbaar. Er was hulp nodig, en de hulp kwam voor "ons" te laat. Niets aan te doen, niemands schuld of fout. Mijn hart breekt in duizend stukjes, meerdere keren op een dag. Soms weet ik niet of ik er overheen kom, weer een groot verlies. Weer een onvermijdelijk afscheid. Hoeveel kan een mens aan? Ik moet het, ik heb geen keus... ik moet voor mezelf kiezen, altijd, elke dag, elke seconde..
Maar dat verdriet, het rare aangrijpende bijna misselijkmakend gevoel aan de zijkant van luchtpijp. Het gevoel dat je niet kan ademhalen. De botsauto zonder stuur en versnelling, waar je op onverwachte momenten in zit als je een keer teveel met je ogen knippert.
Als je gedachten net iets te ver afdwalen naar de "wat als" vraag.
Alles moet weer een plek krijgen, alles heeft lijm nodig, mijn hart bestaat uit duizend stukjes..
Maar ik ben geen stukjes kwijt, dus ik kom er wel, echt wel..
Maar dat verdriet, het rare aangrijpende bijna misselijkmakend gevoel aan de zijkant van luchtpijp. Het gevoel dat je niet kan ademhalen. De botsauto zonder stuur en versnelling, waar je op onverwachte momenten in zit als je een keer teveel met je ogen knippert.
Als je gedachten net iets te ver afdwalen naar de "wat als" vraag.
Alles moet weer een plek krijgen, alles heeft lijm nodig, mijn hart bestaat uit duizend stukjes..
Maar ik ben geen stukjes kwijt, dus ik kom er wel, echt wel..
Words can leave you
Broken inside
You'll have to decide
I'm hanging on to my pride
Depeche Mode - Hole to feed
Broken inside
You'll have to decide
I'm hanging on to my pride
Depeche Mode - Hole to feed
Gestopt blijven ondanks groot verdriet
Motivatie om gestopt te blijven als er ineens een grote verandering in je leven is, is heel erg lastig. Niet zozeer omdat je dan ineens meer behoefte krijgt om te roken. Want na bijna 3 maanden is lichamelijke verslaving al ver op de achtergrond verdwenen.
De mentale verslaving dat duurt nog wel een aantal jaar. Zo niet je hele leven. En natuurlijk niet in de hoedanigheid van wat het nu is. Maar zoals in het vorige blogje al aangegeven; Het is hardnekkig, het is onlogisch, het is een waarom vraag zonder antwoord op het eerste gezicht.
Vooral als verdriet je motivatie onder snottert, dan moet je sterk in je schoenen staan, of eigenlijk je schoenen in de gang laten staan. En gewoon even niet dat extra lastige pakje erbij gaan halen. Eerst alles helder krijgen en dan die beslissing maken. Nooit een beslissing maken uit "angst voor", "verdriet van", "boos zijn op". Dat zijn impuls gevoelens, impulsgevoelens die ook nog eens versterkt worden door verslaving.
Dus ik stort in, bel mijn vangnet (dank je wel lieve lieve lieve vrienden en familie, dit kan niemand alleen), maar ren niet meer weg voor mijn emoties.. emoties daar moet je doorheen, die moet je voelen, heel diep (en blijven ademhalen - dank je Charly) en dan kom je er uit.. zonder roken.
De mentale verslaving dat duurt nog wel een aantal jaar. Zo niet je hele leven. En natuurlijk niet in de hoedanigheid van wat het nu is. Maar zoals in het vorige blogje al aangegeven; Het is hardnekkig, het is onlogisch, het is een waarom vraag zonder antwoord op het eerste gezicht.
Vooral als verdriet je motivatie onder snottert, dan moet je sterk in je schoenen staan, of eigenlijk je schoenen in de gang laten staan. En gewoon even niet dat extra lastige pakje erbij gaan halen. Eerst alles helder krijgen en dan die beslissing maken. Nooit een beslissing maken uit "angst voor", "verdriet van", "boos zijn op". Dat zijn impuls gevoelens, impulsgevoelens die ook nog eens versterkt worden door verslaving.
Dus ik stort in, bel mijn vangnet (dank je wel lieve lieve lieve vrienden en familie, dit kan niemand alleen), maar ren niet meer weg voor mijn emoties.. emoties daar moet je doorheen, die moet je voelen, heel diep (en blijven ademhalen - dank je Charly) en dan kom je er uit.. zonder roken.