Google op de woorden "quotes" en "jezelf zijn" en de spreuken vliegen je om de oren, over hoe goed het is om jezelf te zijn, dat het bevrijdt, dat het oplucht... dat er niets beters is in het leven dan te weten wie je nu eigenlijk bent.
Mijn pessimistische maandag-ik vind deze spreuken gewoon onzin.. maar daar ga ik het niet over hebben in deze blog.
Overval iemand met de vraag: "Omschrijf jezelf in 3 zinnen; Wie ben jij?"
Dan krijg je toch snel het stamelende antwoord: "Eh.. nou.. kijk.. eh.. ik ben <naam> en <leeftijd> en.. " wat zoveel zegt als "Weet ik veel wie ik ben". Of je krijgt een geslepen ingestudeerd antwoord, dan kun je eruit opmaken dat deze persoon aan het solliciteren is. En dat is verre van jezelf zijn toch? Jezelf verkopen doe je door je sterke punten te benadrukken en de zwakke punten om te buigen naar "is aan te werken" of "eigenlijk is het in het daglicht van het werk wat ik wil doen helemaal niet zo negatief". Of is dit toch niet zo ver van jezelf zijn als je denkt?
Ook ik dacht tot voor kort dat het nep was om een soort van rol te spelen. Dat ik niet echt ben, wie ik behoor te zijn, als ik in een andere omgeving verkeer. Bij mijn ouders heb ik nog duidelijk een soort van kind rol (lastig hoor als je bijna 40 bent, maar ik heb vernomen dat ik daar zeker niet de enige in ben), bij mijn dochter heb ik de mama rol, ooit had ik een feestbeest-rol en ik heb me ook wel eens laten verleiden tot een niet zo aardig-persoon-rol. Ik kan er nog wel een kleine tiental voor de geest halen die ik allemaal heb vervuld. En elke keer als ik dan alleen zat, zonder externe rollen om me heen, voelde het alsof het een soort van toneel spelletje was. Maar denk er eens wat dieper over na, menselijke interactie is een optelsom van gevoel, ervaring en patronen. Sommige patronen zijn duidelijk dieper ingesleten dan andere, dus het is niet zozeer een rol, maar een manier van ergens mee omgaan. Dit is niet "een ander" zijn, dit is een andere "ik" zijn. Een goede acteur speelt daarom ook geen rol, maar haalt een deel van zichzelf naar boven, een ik die er allang in zat.
Wij spelen allemaal rollen, ieder mens, er is er geen een die alles consequent hetzelfde doet, voelt en reageert. Dit is ook niet handig, want samenwerken is de sleutel tot overleven, de mens is dus gemaakt om rollen te vervullen. Het is mens-eigen om op gezette tijden niet te zijn wie je eigenlijk bent. En soms gaat dat bewust en maar vaker gaat dit onbewust. Het is vervelend als je dit niet voor iets positiefs kunt zien. Er wordt dik geld aan je verdient als je hier te lang over na blijft denken. Therapeutes, coaches en psychologen staan voor je klaar om jou te helpen zoeken naar wie jij eigenlijk bent. En bij allen krijg je hetzelfde als uitkomst: Volg je gevoel, vertrouw op je gevoel, en als je echt met een brandend dilemma zit maak dan een lijstje met + en - punten en dan zie je vanzelf wel wat je gevoel je probeert te vertellen. Maar het allerbelangrijkste wat ze je vertellen is: Accepteer wie je bent. En dat (mevrouw Daniels) kunnen wij niet voor je doen.
Natuurlijk zijn er leuke trucjes als de briefjes-op-spiegels methode "je bent een mooi mens" "je bent het waard" enz. En die werken als je jezelf als persoon echt niet meer leuk vindt wel. Maar dan nog is het een kwestie van leren accepteren dat je af en toe gewoon een bitch bent. Je niet altijd in staat bent om te zijn wie je wil zijn. Of zelfs te kunnen zijn wie je bent.
Accepteer dat je op momenten gewoon een ander persoon bent als je met persoon A omgaat. Dat je soms tekeer kan gaan tegen de medewerker van dat vervelende bedrijf die je gewoon niet lijken te willen begrijpen, terwijl je eigenlijk niet zo bent. Niet zo wilt zijn..
En natuurlijk zijn er sommige rollen in het leven die je gewoon echt niet passen. Zo ik zou nooit opzettelijk iemand kwaad kunnen doen, herstel ik kan het wel, de consequentie is dan dat ik er nachten van wakker lig. Maar voor de rest heb ik er toch al aardig wat eigen gemaakt. En ja ik kopieer, ik jat levenswerk van anderen, ik ben ook maar één mens, ik kan niet alles weten. Waarom zou je het origineel niet mogen uitbreiden met een kopie.
Als dit niet helpt, bekijk het eens van een andere kant. Persoon A ken ik goed, komt wekelijks een bakkie bij me drinken, er komen veel onderwerpen langs tijdens onze diepe thee-leut gesprekken. Persoon A vertrekt naar haar eigen gezin, daar is ze zeker weten iemand anders - natuurlijk geen jeckyll/hyde situatie (als dat zo is dan verwijs ik wel naar de professionele hulpverlening). De situatie thuis vereist een ander stukje van Persoon A. Neem ik het persoon A kwalijk dat ze zich anders voordoet hier dan thuis, dat ze hier een andere rol speelt? Nee helemaal niet, ik accepteer dat hier een andere stukje ik kan zijn en dus een andere rol vervult.
Dus wie denk ik dat ik ben? Ik.. en ik... en ik.. en ik.. en ik.. en een beetje van een ander...